NEGATYWNE POSTAWY MŁODZIEŻY NEUROTYPOWEJ WOBEC MŁODZIEŻY AUTYSTYCZNEJ
Te mogą przejawiać się na różne sposoby, od jawnej dyskryminacji po subtelniejsze formy wykluczenia społecznego, które w przypadku młodzieży autystycznej niosą ogromne konsekwencje emocjonalno-psychiczne.
Takie zachowania mogą prowadzić do poważnych wtórnych problemów. Młodzież autystyczna pragnie, a co najważniejsze potrzebuje rówieśników, jak każdy człowiek potrzebuje powietrza do życia. Niestety ze względu na negatywne doświadczenia, ciągłe porażki towarzyskie, młodzież w spektrum zaczyna przyjmować postawę kompensacyjną – samotność, niechęć do podejmowania kolejnej próby nawiązania znajomości, ucieczkę w świat wirtualny i gry komputerowe. Często też wyrażają opinię, że nie potrzebują kolegów – a to nie prawda, to ucieczka przed złymi doświadczeniami. Konsekwencje braku kontaktów rówieśniczych oraz odrzucenie i prześladowanie przez nich prowadzi do obniżonej samooceny, izolacji społecznej, depresji czy lęku społecznego, agresji i autoagresji.
O ile w młodszych klasach szkoły podstawowej, jakoś to jest, to w klasach od 4 i dalej problem zaczyna narastać. Tu dzieci pragną większej autonomii i niezależności, elastyczności i niesamowitych wrażeń. Ktoś kto dąży do schematów, powtarzalności, wykazuje małą elastyczność jest nieakceptowany. Z czasem staje się „łatwym kąskiem do pożarcia”.
My zapominamy o dwutorowości relacji. Ciągle tylko mówi się o tym, że dzieci i młodzież autystyczna „ma się dostosować” do większości. Nic za to nie robimy, aby dzieci i młodzież typowa budowała w sobie empatię, szacunek i tolerancje. To nie jest dwutorowość relacji, to co najwyżej dyskryminacja.
Wsparcie ze strony dorosłych (nauczycieli, rodziców, psychologów) oraz edukacja rówieśników na temat autyzmu są niezbędne by ograniczyć te negatywne postawy.
