KONTAKT WZROKOWY W SPEKTRUM AUTYZMU
Wszyscy dookoła powtarzają, że kontakt wzrokowy jest bazową częścią komunikacji i socjalizacji. Utrzymując kontakt wzrokowy, osoba wykazuje świadomość i zainteresowanie innymi ludźmi. Jednak w przypadku dzieci z ASD nie przychodzi to naturalnie i nie jest oczywiste. Same osoby z ASD mówią wyraźnie, że patrzenie w oczy ludziom jest dla nich „bolesne”. W wielu przypadkach, gdy dzieci nie patrzą w oczy / twarze, ludzie zakładają, że dziecko nie zwraca uwagi lub nie słucha. To zły tok myślenia, gdyż to że osoba nie patrzy w oczy, nie oznacza, że nie słucha. W rzeczywistości wiele dzieci z ASD słucha najlepiej z zamkniętymi oczami lub gdy odwracają wzrok.
Uczenie kontaktu wzrokowego jest bardzo trudne, ponieważ w społeczeństwie, kiedy się komunikujemy, w rzeczywistości używamy „spojrzenia” zamiast kontaktu wzrokowego (patrzenie w oczy). Wyuczanie kontaktu wzrokowego dziecka z ASD, a nie spojrzenia wzrokowego, buduje tendencję do wpatrywania się, w gapiania się głęboko w oczy drugiej osoby, co w konsekwencji jest dla niej bardzo niewygodne. W przypadku dzieci z ASD lepiej jest uczyć patrzenia na twarze ludzi niż bezpośrednio w oczy. Dla niektórych dzieci z ASD najlepiej jest, jeśli wybierzemy określoną część twarzy, taką jak uszy, brwi, brodę lub nos, na której może się skupić. Ważną umiejętnością jest nauczenie dzieci z ASD patrzenia w kierunku mówiącego i na jego twarz, a nie bezpośredniego patrzenia w oczy.
