Spektrum autyzmu to zaburzenie neurorozwojowe
Zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) to zaburzenie neurorozwojowe charakteryzujące się deficytami w komunikacji i relacji społecznej oraz obecnością ograniczonych zainteresowań i powtarzalnych zachowań. ASD jest zaburzeniem neurobiologicznym, na które wpływają zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe wpływające na rozwijający się mózg. To niepełnosprawność rozwojowa spowodowana różnicami w mózgu.
ASD rozpoczyna się przed ukończeniem 3. roku życia i może trwać przez całe życie, chociaż objawy mogą z czasem ulec poprawie, a funkcjonowanie osoby nie będzie jej znacząco ograniczać. Niektóre dzieci wykazują objawy ASD w ciągu pierwszych 12 miesięcy życia. U innych objawy mogą pojawić się dopiero w wieku 24 miesięcy lub później. Niektóre dzieci z ASD zdobywają nowe umiejętności i osiągają kamienie milowe w rozwoju do około 18-24 miesiąca życia, po czym przestają zdobywać nowe umiejętności lub tracą te, które kiedyś posiadały. Kiedy dzieci z ASD stają się nastolatkami i młodymi dorosłymi, mogą mieć trudności z rozwijaniem i utrzymywaniem przyjaźni, komunikowaniem się z rówieśnikami i dorosłymi lub zrozumieniem, jakich zachowań oczekuje się w szkole lub w pracy. Cierpią na takie stany, jak lęk, depresja lub zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, które występują częściej u osób z ASD niż u osób bez ASD. Te osoby, których objawy od początku były subtelne, zazwyczaj zostały pominięte w diagnozie. Dopiero w okresie nastoletnim ich deficyty znacząco się ujawniły, pod wpływem wyzwań i braku kompetencji.
Błędy metodologiczne i narzędzia diagnostyczne skupione na objawach behawioralnych wpłynęły na niedodiagnozowanie ASD, albo błędne diagnozy.
Spektrum autyzmu kojarzy się społeczeństwu z zachowaniami behawioralnymi, ale to nie są objawy osiowe. Te zachowania trudne jak je często nazywamy to wtórny efekt zupełnie innych trudności. Jednak zamiast skupić się na podłożu tych trudności, łatwiej nam skoncentrować się i postrzegać osobę z ASD przez pryzmat jej zachowań. Tak po prostu jest nam łatwiej, nie wymaga to od nas wysiłku, tylko szybko oceniamy…
ASD nie zaburzeniem psychicznym, choć często jest błędnie uznawany za chorobę psychiczną, ale także błędnie diagnozowany jako choroba psychiczna. Prawdą jest, że często u osoby z autyzmem występują współistniejące problemy ze zdrowiem psychicznym. Należy jednak pamiętać, że zaburzenia rozwojowe i choroby psychiczne są definiowane, leczone i zarządzane w bardzo różny sposób.
Jeśli nie masz wystarczającej wiedzy na dany temat, lepiej się nie odzywać, niż krzywdzić innych swoimi trywialnymi uwagami i komentarzami. Warto kierować się przekonaniem, że „milczenie jest złotem”.
Jeśli kiedykolwiek byłaś / byłeś świadkiem meltdownu u dziecka z ASD (oczywiście nie musisz wiedzieć, że dziecko jest w spektrum), widziałaś/eś jak krzyczy, pluje, kopie, bije siebie, albo mamę, to co zrobiłaś/eś? Gapiłaś/eś się? Komentowałaś/eś? Odwróciłaś/eś głowę? …. Ile razy w takich sytuacjach podeszłaś / podszedłeś do mamy tego dziecka i zapytałaś/eś: Czy mogę jakoś pomóc?
Tu pauza, spójrzmy w lustro i zróbmy rachunek sumienia, zamiast bawić się w sędziów.
